Իմ կարոտի նռնենին (հերոս Շանթ Նավոյանի` «Բանակում» գրառումների նոթատետրից)

Երբ լույսը մեռնի, հանգիստ կսպասենք նրա ծնունդին խավարի միջից, մենք լույս կդառնանք, որ երբ որ պետք գա՝ հանգենք, առանց հարցնել ինչից, կամ ինչի:

Երրորդ օրն էր, արագ տեղափոխվեցինք հիմնական կրակային կետ ու սկսեցինք արկեր իջեցնել կրակելու համար:

80 կգ արկերը իջեցնելուց աչքս ընկավ ինձնից մի 30 մետր հեռու գտնվող մեծ ու կարմիր պտուղներով նռնենու վրա:

Երկու օր ոչինչ չընդունած ստամոքսս ու կռվի լրջությունը պատկերացնող ուղեղս սկսեցին պատերազմել:

Ոտքերս վազում էին մեքենայից արկ իջացնելու, բայց աչքս նռնենուց չէր կտրվում:

Ուշք ու միտքս ծառին մոտենալն ու նուռ խժռելն էր:

Ականջիս սուլոց լսվեց, գլուխս վախվորած թեքեցի վերև ու վրաս կարմիր անձրև թափվեց: Պայթյունը մի պահ խլացրել էր, ինձ գցեցի գետնին ու սկսեցի գոռալ տղերքի անունները, որ համոզվեմ բոլորը լավ են:

Չորսն էլ լավ էին:

Նայեցի կողքերս, ամեն ինչ նույնն էր, միայն նռնենին չկար, արկն ընկել էր ուղիղ վրան ու փոշիացրել:

Հիմա նրա տեղում մուգ ծուխ էր բարձրանում: Տպավորություն էր, որ ընկեր եմ կորցրել: Քայլեցի թաքստոց, նստեցի հողին ու սկսեցի դեմքս մաքրել քաղցր կարմիրից:

Իմ ուղղությամբ կրակած առաջին արկը իր վրա վերցրեց նռնենին:

Շանթ ՆԱՎՈՅԱՆ

Արմինե ԴՈՎԼԱԹԲԵԿՅԱՆԻ ՖԲ էջից

Մեկնաբանություններ